மனோஜ் குமார்: அண்ணன் காட்டிய வழியில்

சிறுவயதில் குத்துச்சண்டை பயிற்சி பெற விரும்பிய அந்தச் சிறுவனுக்கு, பயிற்சி மையங்களில் சேர பணம் இல்லை. பயிற்சிக்கான கருவிகளும் கிடைக்க வில்லை. அதற்காக கவலைப்படாத அந்தச் சிறுவன் ஒரு லாரியின் டியூபை எடுத்து நீளவாட்டாக தொங்கவிட்டு மணலை நிரப்பினான். தனது அண்ணன் துணையுடன் அதில் குத்திப் பயிற்சி பெற்றான். அப்படி பயிற்சி பெற்ற சிறுவன்தான் இன்று ஒலிம்பிக் போட்டியில் இந்தியாவின் சார்பில் கலந்துகொள்ளும் மனோஜ் குமார்.

ஹரியாணாவில் உள்ள ரஜவுண்ட் கிராமத்தில் 1986-ம் ஆண்டு டிசம்பர் 10-ம் தேதி மனோஜ் குமார் பிறந்தார். அவரது அப்பா ராணுவத்தில் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்றவர். அண்ணன் ராஜேஷ் குமார் ஒரு குத்துச்சண்டை வீரர். சிறுவயதில் இருந்தே தனது அண்ணன் ராஜேஷ் குமாரின் குத்துச்சண்டை ஆர்வத்தைப் பார்த்து வளர்ந்ததால் மனோஜ் குமாருக்கும் குத்துச்சண்டை மீது காதல் ஏற்பட்டது.

பல்கலைக்கழகங்களுக்கு இடையி லான குத்துச்சண்டை போட்டியில் பதக்கம் வென்ற ராஜேஷ் குமார், தேசிய அளவிலான குத்துச்சண்டைகளில் பங்கேற்க விரும்பினார். ஆனால் குத்துச்சண்டை சங்கங்களில் இருந்த அரசியல் காரணமாக அவரால் அது முடியாமல் போனது. இதனால் வருத்தமுற்ற ராஜேஷ் குமார், இனி குத்துச்சண்டை போட்டிகளில் கலந்துகொள்வதில்லை என்று முடிவெடுத்தார். அதற்கு பதில் தனது தம்பியை ஒரு சிறந்த குத்துச்சண்டை வீரனாக்க முடிவெடுத்தார். அந்த அண்ணனால் பட்டை தீடப்பட்ட வைரம்தான் மனோஜ் குமார்.

இதுபற்றிக் கூறும் மனோஜ் குமார், “என் அப்பா ராணுவத்தில் பணி யாற்றி ஓய்வு பெற்றவர். கிராமத்தில் விவசாயத்தில் ஈடுபட்டிருந்தார். என் அண்ணன் தனது பாக்கெட் மணிக்காக ஊரில் உள்ள சிறுவர்களுக்கு குத்துச் சண்டை கற்றுக்கொடுத்தார். கூரை வேய்ந்த அந்த பயிற்சிகூடம்தான் என் குத்துச்சண்டை பயணத்தின் தொடக்கம். இன்று நான் அடைந்துள்ள அனைத்து வெற்றிகளுக்கும் என் அண்ணன்தான் காரணம்’’ என்கிறார்.

சத்ரபதி சிவாஜியையும், ராஜேஷ் குமாரையும் தனது மானசீக குருநாதர்களாக ஏற்றுக்கொண்ட மனோஜ் குமார் சிறுவயதில் தினமும் காலையும் மாலையும் சுமார் 4 மணிநேரங்கள் குத்துச்சண்டை பயிற்சியில் ஈடுபட்டு வந்தார். அவரது தொடர் முயற்சியின் காரணமாக மாவட்ட, மாநில அளவிலான போட்டிகளில் வெற்றி பெற்று 2008-ம் ஆண்டில் தேசிய அளவில் சாம்பியன் பட்டத்தை கைப்பற்றினார்.

சர்வதேச அளவில் அவர் அங்கீகாரம் பெற்றது 2010-ம் ஆண்டு நடந்த காமன்வெல்த் விளையாட்டு போட்டியில்தான். இதில் நடந்த இறுதிப்போட்டியில் இங்கிலாந்து வீரரான பிராட்லி சாண்டர்ஸை 11-2 என்ற புள்ளிக்கணக்கில் துவம்சம் செய்து அவர் தங்கப் பதக்கத்தை கைப்பற்றினார்.

இதைத்தொடர்ந்து பல சர்வதேச போட்டிகளில் மனோஜ் குமார் பதக்கங் களைக் குவித்தார். தான் மட்டும் பதக்கங்களை வெல்வதோடு நிறுத்திக் கொள்ளாமல் மேலும் பலர் இந்த விளையாட்டில் சாதிக்க வேண்டும் என்ற ஆசையில் தன் அண்ணன் துணையுடன் குறைந்த கட்டணத்துடன் கூடிய ஒரு குத்துச்சண்டை பயிற்சி மையத்தை குருஷேத்ராவில் தொடங்கியுள்ளார்.

குத்துச்சண்டை போட்டிகள் மூலம் கிடைத்த வருவாயில் அவர் தொடங்கியுள்ள இந்த பயிற்சி மையத் தில் நூற்றுக்கணக்கான குழந்தைகள் குத்துச்சண்டை பயிற்சி பெற்று வருகிறார்கள். “இளம் வயதில் எனக்கு கிடைக்காத வசதிகளெல்லாம் இங்குள்ள குழந்தைகளுக்கு கிடைக்க வேண்டும் என்பதில் கவனமாக இருக்கிறேன். 2020 மற்றும் 2024-ம் ஆண்டில் நடக்கும் ஒலிம்பிக் போட்டிகளில் எங்கள் பயிற்சி மையத் தைச் சேர்ந்தவர்கள் இந்தியாவுக்கு பதக்கங்களை வென்று தருவார்கள்” என்று நம்பிக்கையுடன் கூறுகிறார் மனோஜ் குமார்.

குத்துச்சண்டை களத்தைப் போன்று நிஜ வாழ்க்கையிலும் போராட்ட குணத்தைக் கொண்டவர் மனோஜ் குமார். அவர் அர்ஜுனா விருதைப் பெற்ற விதமே அதற்கு சாட்சி. 2014-ம் ஆண்டு தனக்கு மத்திய அரசின் அர்ஜுனா விருது கிடைக்கும் என்று உறுதியாக நம்பியிருந்தார் மனோஜ் குமார். ஆனால் முன்னாள் கிரிக்கெட் வீரர் கபில் தேவ் தலைமையிலான தேர்வுக் குழுவோ மனோஜ் குமாருக்கு பதில் அவரைவிட ஜூனியரான ஒரு குத்துச்சண்டை வீரருக்கு அர்ஜுனா விருதை வழங்கியது.

இதனால் வெகுண்டெழுந்த மனோஜ் குமார், தனக்குத்தான் அர்ஜுனா விருதை தந்திருக்க வேண்டும் என்று கூறி உயர் நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடர்ந்தார். மனோஜ் குமார் தரப்பில் இருந்த நியாயத்தை ஏற்றுக்கொண்ட உயர் நீதிமன்றம், அவருக்கு அர்ஜுனா விருது வழங்குமாறு மத்திய விளையாட்டுத் துறைக்கு உத்தரவிட்டது. இதைத் தொடர்ந்து மனோஜ் குமாருக்கு அர்ஜுனா விருது வழங்கப்பட்டது.

“முதல் முறையாக காமன் வெல்த் விளையாட்டுப் போட்டியில் தங்கப் பதக்கம் வென்ற நாளையும், அர்ஜுனா விருதுவென்ற நாளையும் என்னால் மறக்கவே முடியாது. அந்த வரிசை யில் இந்த ஒலிம்பிக் போட்டியில் பதக்கம் பெறும் நாளும் சேரவேண்டும் என்பதே என் ஆசை. கடந்த ஓராண் டாக என் லட்சியம், கனவு, வாழ்க்கை எல்லாமே இந்த ரியோ ஒலிம்பிக் போட்டியை சுற்றியே நகர்ந்து வருகிறது. நிச்சயம் வெல்வேன்’’ என்கிறார் மனோஜ் குமார்.

அவரது லட்சியம் வெல்ல வாழ்த்துவோம்.

தண்ணீர் பயத்தை வென்ற தத்து

தத்து பாபன் பொகானலுக்கு 5 ஆண்டு கள் முன்புவரை தத்து பாபன் தண்ணீர் என் றாலே அலர்ஜி. நீச்சல் சுத்தமாகத் தெரியாது. அதனாலேயே ஆறு களைப் பார்த்தால் பயந்து ஓடுவார். ஆனால் இன்று.. எந்த ஆற்றைக் கண்டால் அவர் பயந்து வந்தாரோ, அதே ஆற்றில் வெற்றிக்கொடி நாட்டிவருகிறார். ரியோ ஒலிம்பிக் போட்டியில் படகு ஓட்டும் பிரிவில் கலந்துகொள்ளும் ஒரே இந்திய வீரர் தத்து பாபன் பொகானல்தான். ஐந்தே ஆண்டுகளில் அவர் இந்த நிலைக்கு உயர்ந்ததற்கு காரணம் அவரது வறுமையும் தன்னம்பிக்கையும்தான்.

1991-ம் ஆண்டு மகாராஷ்டிர மாநிலத்தில் உள்ள ஒரு ஏழைக் குடும்பத்தில் பிறந்தவர் தத்து. அவரது அப்பா ஒரு விவசாயி. கூடவே கிணறு வெட்டும் வேலைக்கும் சென்றுவந்தார். தத்துவுக்கு 2 தம்பிகள். பள்ளி இறுதியில் படிக்கும் காலத்திலேயே தன் தந்தையுடன் சேர்ந்து தத்துவும் கிணறு வெட்டும் வேலைக்கும், விவசாய வேலைக்கும் சென்று வந்தார்.

இந்நிலையில் 2011-ம் ஆண்டு அவர்கள் குடும்பத்தில் புயல் வீசியது. தத்துவின் தந்தை திடீரென இறந்தார். அதோடு அவர் வாங்கிய கடன்களும் குடும்பத்தின் கழுத்தை நெரித்தன. அப்பாவின் கடன்களை அடைக்க, வீட்டில் இருந்த டிராக்ட ரும், சிறிது விவசாய நிலமும் விற்கப்பட்டது. மேற்கொண்டு என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் தத்து கையைப் பிசைந்துகொண்டி ருந்தார்.

அப்போதுதான் ராணுவத்தில் ஆட்களைச் சேர்ப்பதற்கான முகாம் நடைபெறுவதாக அவருக்கு தகவல் தெரிந்தது. தன் குடும்பத் தின் கஷ்டங்களைத் தீர்க்க ராணுவத்தில் சேர முடிவெடுத்தார் தத்து. அதற்கான முயற்சியில் வெற்றியும் பெற்றார். 2012-ல் ராணுவத்தில் இணைந்த தத்துவுக்கு விளையாட்டுத்துறை யில் தான் சாதிப்போம் என்ற எந்த நம்பிக்கையும், எதிர்பார்ப்பும் அப்போது இல்லை.

இந்த நேரத்தில் ராணுவத்தில் இருந்த படகோட்டும் பயிற்சியாளரான இஸ்மாயில் பேக் என்பவரின் பார்வையில் தத்து பட்டார். 6 அடி 4 அங்குல உயரம் கொண்ட தத்துவின் உடல்வாகு, படகோட்டும் போட்டிக்கு ஏற்றதாக இருப்பதாக அவர் கருதினார். இதுபற்றி தத்துவிடம் கூற, அவரோ, “எனக்கு தண்ணீர் என்றாலே பயம். நீச்சல் தெரியாது. அதனால் இந்த விளையாட்டுக்கு நான் வரவில்லை” என்று திட்டவட்டமாக கூறிவிட்டார்.

ஆனால் இஸ்மாயில் பேக் விட வில்லை. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவரை வழிக்கு கொண்டுவந்தார். முதலில் அவருக்கு நீச்சல் கற்றுக்கொடுத்தார். பின்னர் படகில் ஏற்றினார். ஆரம்பத்தில் பலமுறை படகு கவிழ்ந்து அவரை தண்ணீர் குடிக்க வைத்தது. கவிழ்ந்த படகை பிடித்து நீந்தியவாறு அவர் கரைக்குத் திரும்பினார். ஆனால் அதெல்லாம் சில நாட்கள்தான். காலம் செல்லச் செல்ல படகு அவர் சொன்னதைக் கேட்டது. எந்த தண்ணீரைக் கண்டு பயந்தாரோ, படகில் ஏறி அதே தண்ணீரில் சாகசங்களைச் செய்யத் தொடங்கினார். கடந்த 4 ஆண்டுகளாக தண்ணீரே கதியென்று கிடக்கும் அவர், அதில் வெற்றிகளை ஈட்டத் தொடங்கினார்.

2014-ம் ஆண்டு நடந்த தேசிய படகோட்டும் போட்டியில் 2 தங்கப் பதக்கங்களை வென்றார். அதிலிருந்து அவர் துடுப்பு போட்ட இடமெல்லாம் வெற்றிக்கொடி பறந்தது. இந்திய அளவில் முன்னணி படகு ஓட்டும் வீரரானார். 2014-ம் ஆண்டு நடந்த ஆசிய போட்டிகளில் 5-வது இடமே கிடைத் தாலும், சர்வதேச போட்டிகள் எப்படி இருக்கும் என்ற அனுபவத்தை அவருக்கு கொடுத்தது.

கடந்த மே மாதம், ஒலிம்பிக் போட்டிக்கான தகுதிச் சுற்று தென் கொரியாவில் நடந்தது. இதற்காக தத்து தயாராகிக் கொண்டிருந்தபோது அந்த அசம் பாவிதம் நிகழ்ந்தது. அவரது தாயார் ஒரு விபத்தில் சிக்கி கோமா நிலைக்குச் சென்றார். நினைவிழந்த நிலையில் தாய் இருந்தபோதிலும் தாய்நாட்டின் பெருமையைக் காக்க, ஒலிம்பிக் தகுதிச் சுற்றில் கலந்துகொண்டார் தத்து.

கடும் மன உளைச்சலிலும் இப்போட்டியில் 2 கிலோ மீட்டர் தூரத்தை 7.7 நிமிடங்களில் கடந்து ஒலிம்பிக் போட்டிக்கு தத்து தகுதிபெற்றார். இந்தியாவின் சார்பில் படகோட்டும் போட்டியில் கலந்துகொள்ளும் ஒரே வீரர் தத்து என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இதுபற்றி கூறும் தத்து, “என் தாயார் இன்னும் புனேவில் உள்ள ராணுவ மருத்து வமனையில் சுய நினைவற்ற நிலையில் சிகிச்சை பெற்று வருகிறார். எனக்கு இப்போதுள்ள ஆசையெல்லாம் இரண்டுதான். முதல் ஆசை நான் ஒலிம்பிக் கில் பதக்கம் வெல்ல வேண்டும் என்பது. இரண்டாவது ஆசை அதைக் கேட்டு என் தாய் ஆனந்தப்பட வேண்டும் என்பது” என்கிறார்.

அவரது இரண்டு ஆசை களும் நிறைவேற பிரார்த்திப் போம்.

ஷிவா தாபா: மைக் டைசன் விதைத்த கனவு

2005-ம் ஆண்டு நொய்டாவில் தேசிய குத்துச் சண்டை போட்டிகள் பரபரப்பாக நடந்துகொண்டிருந்தது. சப் ஜூனி யர் பிரிவில் கலந்துகொள்வதற் காக வந்த ஒரு சிறுவனின் எடையை சோதித்த போட்டி அமைப்பாளர்கள், அவன் போட்டியில் கலந்துகொள்ள தேவையான 36 கிலோ எடையைக் கொண்டிருக்கவில்லை என்று ஒதுக்கினார்கள்.

அந்த சிறுவனின் முகத்தில் ஏமாற்றம். போட்டியில் கலந்து கொள்ள முடியவில்லையே என்ற சோகத்தில் அவன் கண்களில் கண்ணீர் துளிர்த்தது. சிறுவனை அணைத்த அவனது தந்தை, அவன் காதில் கிசுகிசுத்தார். சிறுவனின் கண்கள் ஒளிர்ந்தன. உடனே ஓடிப்போய் 2 லிட்டர் தண்ணீரைக் குடித்தான். எதற்கும் இருக்கட்டும் என்று மேலும் சிறிது தண்ணீரை குடித்தான். போட்டி அமைப்பாளர்களிடம் போய், “இப்போது என் எடையைப் பாருங்கள்” என்றான். முன்பு 36 கிலோ எடைகூட இல்லாமல் இருந்த அந்தச் சிறுவன் இப்போது 38 கிலோ எடைப்பிரிவுக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டான். அதே உற்சாகத்தில் போட்டியில் கலந்துகொண்ட சிறுவன் பதக்கத்தையும் வென்றான். விடா முயற்சியுடன் அந்த போட்டியில் கலந்துகொண்ட சிறுவன்தான் இன்று ஒலிம்பிக் போட்டியில் இந்தியாவின் நட்சத்திரமாய் ஜொலிக்கும் ஷிவா தாபா..

அசாமில் இரண்டு கிராமங்களுக்கு இடையே கடந்த தலைமுறையில் இருந்துவந்த ஊர்ப்பகைதான் ஷிவா தாபா நமக்கு கிடைக்க முக்கிய காரணம். அசாமில் உள்ள இருபாரி பசார் கிராமத்தினருக்கும், காலா பஹாட் கிராமத்தினருக்கும் இடையே முன்பு அடிக்கடி மோதல்கள் நடைபெற்று வந்தன. இதில் அதிகம் பாதிக்கப்பட்டது இருபாரி பசார் கிராமத்து இளைஞர்கள்தான். இதற்கு முடிவுகட்ட விரும்பிய அவர்கள் பதாம் தாபா என்ற இளைஞர் தலைமையில் ஒரு கராத்தே மாஸ்டரை அணுகினார்கள். தங்கள் ஊரில் ஒரு பயிற்சி மையத்தை தொடங்குமாறு கேட்டுக்கொண்டனர்.

அந்த கராத்தே மாஸ்டரும் இருபாரி பசாரில் பயிற்சி மையத்தை தொடங்கினார். இதில் பயிற்சி பெற்ற பதாம் தாபா, உள்ளூரில் மிகப்பெரிய கராத்தே வீரரானார். தேசிய அளவிலான போட்டிகளிலும் கலந்துகொண்டார். ஆனால் அவரால் பதக்கங்களை வெல்ல முடியவில்லை. தான் கண்ட கனவுகளை எல்லாம் தன் மகன்கள் நிறைவேற்ற வேண்டும் என்று விரும்பி அவர்களை உருவாக்கினார். அவரது இரண்டு மகன்களில் ஒருவர்தான் ஷிவா தாபா.

“கராத்தேவை நான் முதலில் ஒரு தற்காப்புக் கலையாகத்தான் கற்றேன். பிறகு போட்டிகளில் கலந்துகொண்டதும், அவற்றில் பதக்கங்களை வெல்லவேண்டும் என்ற வெறி ஏற்பட்டது. என்னால் அது முடியாத நிலையில் என் மகன்களை வைத்து அந்தக் கனவை நிறைவேற்ற விரும்பினேன். கராத்தேவை விட குத்துச்சண்டையில் வாய்ப்புகள் அதிகம் என்பதால் அவர்களுக்கு அதில் பயிற்சி கொடுத்தேன்” என்கிறார் பதாம் தாபா.

சிறுவயதில் ஷிவா தாபாவுக்கு குத்துச்சண்டை மீது அதிக மோகம் இல்லை. தந்தைக்காக 7 வயது முதல் குத்துச்சண்டை கற்றுக்கொண்டாலும் தடகளம் மற்றும் கால்பந்து போட்டிகளின் மீதுதான் ஷிவா தாபாவின் கவனம் இருந்தது. இந்த நிலையில்தான் மைக் டைசனின் குத்துச்சண்டை போட்டி ஒன்றை தொலைக்காட்சியில் பார்த்தார். அவரது வேகமும் துடிப்பும், தானும் ஒரு குத்துச்சண்டை வீரனாக வேண்டும் என்ற கனவை ஷிவா தாபாவுக்குள் விதைத்தது.

அன்றிலிருந்து அதற்கான முயற்சிகளில் தீவிரமாக இறங்கினார். தினமும் காலை 3 மணிக்கு எழும் ஷிவா தாபா, 7 மணிவரை குத்துச்சண்டை பயிற்சியில் ஈடுபடுவார். அதன்பிறகு பள்ளிப் படிப்பில் கவனம் செலுத்துவார். இப்படி ஒரே நேரத்தில் கல்வியையும் குத்துச்சண்டையையும் இரு கண்களாக பாவித்து இரண்டிலும் தீவிர பயிற்சி பெற்றார். ஷிவா தாபாவைப் போலவே அவரது அண்ணன் கோவிந்த் தாபாவும் குத்துச்சண்டை பயிற்சியில் ஈடுபட்டார்.

மகன்களுக்கு சிறந்த பயிற்சியளிக்க குவாஹாட்டிக்கு இடம்பெயர்ந்த பதாம் தாபா, சொற்ப வருமானத்தில் தன் 6 குழந்தைகளை வளர்த்ததுடன், அதில் இருவருக்கு தீவிர குத்துச்சண்டை பயிற்சியும் அளித்தார். மகன்களும் ஏமாற்றவில்லை. மூத்தவர் மாநில அளவிலான போட்டிகளில் ஜெயிக்க, இளையவரான ஷிவா தாபா, ஒலிம்பிக் வரை முன்னேறினார். 2012-ம் ஆண்டு லண்டன் ஒலிம்பிக் போட்டியில் கலந்துகொண்ட இளம் இந்திய வீரர் என்று பெயர்பெற்ற அவர், அப்போது தோல்வியடைந்தாலும் இந்த ஒலிம்பிக் போட்டியில் பதக்கம் வெல்லும் கனவுடன் களம் இறங்குகிறார்.

“குத்துச்சண்டைதான் எனக்கு அடையாளத்தைக் கொடுத்தது. குத்துச்சண்டை களத்தில் நிற்கும் போது என்னை ஷிவா தாபாவா கவோ, அசாம் மாநிலத்தை சேர்ந்த வனாகவோ, வடகிழக்கு மாகா ணங்களை சேர்ந்தவனாகவோ யாரும் பார்ப்பதில்லை. நாட்டின் கவுரவத்தை நிலைநிறுத்தப் போராடும் ஒரு இந்தியனாகத்தான் பார்க்கிறார்கள். அதுவே எனக்கு பெருமை” என்கிறார் ஷிவா தாபா.

இந்த இளைஞர் ரியோ ஒலிம்பிக்கில் நமக்கு மேலும் பெருமை சேர்ப்பார் என்று நம்புவோம்.

இதுவரை சாதித்தவை

*2013-ல் ஆசிய குத்துச்சண்டை சாம்பியன்ஷிப் போட்டியில் தங்கம் வென்றுள்ளார்.

*2015-ல் நடந்த உலக அமெச்சூர் குத்துச்சண்டை சாம்பியன்ஷிப் போட்டியில் வெண்கலப் பதக்கம் வென்றுள்ளார்.

*பேன்டம்வெயிட் குத்துச்சண்டை பிரிவில் இப்போது உலகின் 3-ம் நிலை வீரராக இருக்கிறார்.

அபினவ் பிந்திரா: தங்கத்தை சுட்ட விரல்கள்!

கண்களில் குறைபாடு உள்ள ஒரு குழந்தை, தன் தந்தையிடம், “நான் துப்பாக்கி சுடும் வீரனாக விரும்புகிறேன்” என்று கூறினால் என்ன பதில் கிடைக்கும்?

“மகனே துப்பாக்கியில் குறி பார்த்து சுடுவதற்கு நல்ல கண் பார்வை அவசியம். அதனால் அது உனக்கு சரிப்பட்டு வராது. வேறு ஏதாவது துறையை தேர்ந்தெ டுத்துக் கொள்!” என்று ஆலோ சனை கூறி, அவனுக்கு ஏற்ற வேறு ஏதாவது ஒரு துறையை தேர்ந்தெடுக்கச் சொல்வார்.

ஆனால் அபினவ் பிந்திராவின் அப்பாவான அபிஜித் பிந்திரா, அப்படி செய்யவில்லை. ‘மைனஸ் 4’ பார்வை குறைபாடு கொண்ட தன் மகன், அந்த விளையாட்டில் சிறந்து விளங்க என்ன செய்வதென்று யோசித்தார். துப்பாக்கி வாங்கிக் கொடுத்ததுடன், வீட்டிலேயே அவன் பயிற்சிபெற வசதியாக ஒரு சிறிய பயிற்சி மையத்தையும் அமைத்துக் கொடுத்தார். அந்த தந்தை கொடுத்த ஊக்கம்தான் நமக்கு அபினவ் பிந்திரா என்ற துப்பாக்கி சுடும் நாயகனைத் தந்தது. ஒலிம்பிக்கில் தனிநபர் பிரிவில் தங்கமே வெல்லாமல் இருந்த இந்தியாவின் ஏக்கமும் தீர்ந்தது. 2008-ம் ஆண்டு ஒலிம்பிக் போட்டியில் ஏர் ரைபிள் பிரிவில் அவர் வென்ற தங்கப் பதக்கம்தான் ஒலிம்பிக்கில் தனிநபர் பிரிவில் இந்தியா வென்ற ஒரே தங்கப் பதக்கம்.

1982-ம் ஆண்டு செப்டம்பர் 28-ம் தேதி டேராடூனில் பிறந்த அபினவ் பிந்திராவுக்கு மற்ற வீரர்களுக்கு கிடைக்காத ஒரு வசதி இருந்தது. அது பணவசதி. ஆண்டுக்கு 300 கோடி ரூபாய் புழங்கும் ஒரு வர்த்தக நிறுவனத்தின் உரிமையாளராக அவரது தந்தை இருந்தார். சிறு வயதில் இருந்தே துப்பாக்கி சுடுதலின் மீது ஆர்வமாக இருந்த அபினவுக்கு அவரது தந்தை ஒரு பொம்மைத் துப்பாக்கியை பரிசளிக்க, அதிலேயே குறிபார்த்து சுடத் தொடங்கினார். அப்போதுதான் தன் மகனுக்கு ஆர்வத்துடன் திறமையும் இருக்கிறது என்பதை அவரது தந்தை உணர்ந்தார்.

இதைத் தொடர்ந்து அமித் பட்டாசார்ஜீ, லெப்டினென்ட் கர்னல் தில்லான் ஆகியோரிடம் பயிற்சிக்காக அனுப்பப்பட்டார் அபினவ் பிந்திரா. கேட்டதை வாங்கிக் கொடுக்கும் அப்பா, சிறப்பாக வழிகாட்டும் குருநாதர்கள் என்று கடவுளால் ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட அபினவ் பிந்திரா துப்பாக்கி சுடும் பிரிவில் வேகமாக வளரத் தொடங்கினார்.

“1995-ம் ஆண்டு தனது 13 வய தில் பிந்திரா என்னிடம் பயிற்சிபெற வந்தார். ஏர் ரைபிள் பிரிவில் அதிக ஆர்வம் கொண்ட பிந்திரா, அதிலுள்ள நுணுக்கங்களை தெரிந்துகொள்வதற்காக பல நாட் கள் வகுப்பு முடிந்த பிறகும் என் வீட்டுக்கு வந்து கூடுதலாக கற்பார். ஏழே மாதங்களில் ஒரு துடிப்புள்ள வீரனாக தயாரான அவர், பஞ்சாபில் நடந்த சப் ஜூனியர் சாம்பியன்ஷிப் போட்டி யில் தங்கம் வென்றார். அதே ஆண்டு அகமதாபாதில் நடந்த துப்பாக்கி சுடும் போட்டியில் 600-க்கு 600 புள்ளிகள் பெற்று தங்கம் வென்ற அவர், அதன்பிறகு திரும் பிப் பார்க்கவே இல்லை. நாட்டுக் காக பல பதக்கங்களை அவரது விரல்கள் குவித்து வருகிறது” என்று பெருமையுடன் சொல் கிறார் அபினவ் பிந்திராவின் பயிற்சியாளர் தில்லான்.

2000-ம் ஆண்டில் தனது 18 வயதில் சிட்னி ஒலிம்பிக் போட்டியில் பங்கேற்ற அவர், இளம் வயதில் ஒலிம்பிக் போட்டியில் பங்கேற்ற இந்திய வீரர் என்ற பெயரைப் பெற்றார். இந்தப் போட்டியில் அவர் பதக்கம் எதையும் பெறாவிட்டாலும் அனுப வத்தைக் கொடுத்தது. சர்வதேச போட்டிகளில் ஜெயிக்க திறமை மட்டும் இருந்தால் போதாது, மன உறுதியும் தேவை என்பதை தன் அனுபவத்தால் உணர்ந்த அபினவ் பிந்திரா, போட்டிகளுக்கு முன் சிவப்பு எறும்புகளுக்கு நடுவில் தூங்குவது, ஸ்கை டைவிங் செய்வது என்று வித்தியாசமான பயிற்சிகளையும் மேற்கொண்டார். இந்த பயிற்சிகள் தான் தேசிய போட்டிகள் முதல் ஒலிம்பிக் போட்டிவரை அவருக்கு பல தங்கப் பதக் கங்களை அள்ளிக்கொடுத்தது.

விளையாட்டுத்துறையில் 20 ஆண்டுகளுக்கும் மேல் பயணம் செய்த அவர், ரியோ ஒலிம்பிக் போட்டியில் தங்கம் வென்று விளையாட்டுத் துறையில் இருந்து ஓய்வுபெற விரும்புகிறார். இந்த தங்க மகனை கவுரவிக்கும் விதமாக ரியோ ஒலிம்பிக்கில் இந்திய கொடியை ஏந்திச் செல்லும் பொறுப்பை அபினவுக்கு அரசு வழங்கியுள்ளது. இந்த தங்க மகன் தங்கத்தைச் சுட்டு தாயகம் திரும்ப வாழ்த்துவோம்.

இதுவரை சாதித்தவை

* 2008-ல் நடந்த பெய்ஜிங் ஒலிம்பிக் போட்டியில் தங்கப் பதக்கம்

* 2006-ல் நடந்த உலக ஷூட்டிங் சாம்பியன்ஷிப் போட்டியில் தங்கப் பதக்கம்

* காமன்வெல்த் விளையாட்டுப் போட்டிகளில் 4 தங்கம், 2 வெள்ளி மற்றும் 1 வெண்கலப் பதக்கம்

* ஆசிய விளையாட்டுப் போட்டியில் 1 வெள்ளி மற்றும் 2 வெண்கலப் பதக்கங்கள்

* 2000-ல் அர்ஜுனா விருது

* 2001-ல் ராஜிவ் காந்தி கேல் ரத்னா விருது

* 2009-ல் பத்மபூஷண் விருது.

விளையாட்டுத்துறையில் 20 ஆண்டுகளுக்கும் மேல் பயணம் செய்த அவர், ரியோ ஒலிம்பிக் போட்டியில் தங்கம் வென்று விளையாட்டுத் துறையில் இருந்து ஓய்வுபெற விரும்புகிறார்.

ஷிவா தாபா: மைக் டைசன் விதைத்த கனவு

2005-ம் ஆண்டு நொய்டாவில் தேசிய குத்துச் சண்டை போட்டிகள் பரபரப்பாக நடந்துகொண்டிருந்தது. சப் ஜூனி யர் பிரிவில் கலந்துகொள்வதற் காக வந்த ஒரு சிறுவனின் எடையை சோதித்த போட்டி அமைப்பாளர்கள், அவன் போட்டியில் கலந்துகொள்ள தேவையான 36 கிலோ எடையைக் கொண்டிருக்கவில்லை என்று ஒதுக்கினார்கள்.

அந்த சிறுவனின் முகத்தில் ஏமாற்றம். போட்டியில் கலந்து கொள்ள முடியவில்லையே என்ற சோகத்தில் அவன் கண்களில் கண்ணீர் துளிர்த்தது. சிறுவனை அணைத்த அவனது தந்தை, அவன் காதில் கிசுகிசுத்தார். சிறுவனின் கண்கள் ஒளிர்ந்தன. உடனே ஓடிப்போய் 2 லிட்டர் தண்ணீரைக் குடித்தான். எதற்கும் இருக்கட்டும் என்று மேலும் சிறிது தண்ணீரை குடித்தான். போட்டி அமைப்பாளர்களிடம் போய், “இப்போது என் எடையைப் பாருங்கள்” என்றான். முன்பு 36 கிலோ எடைகூட இல்லாமல் இருந்த அந்தச் சிறுவன் இப்போது 38 கிலோ எடைப்பிரிவுக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டான். அதே உற்சாகத்தில் போட்டியில் கலந்துகொண்ட சிறுவன் பதக்கத்தையும் வென்றான். விடா முயற்சியுடன் அந்த போட்டியில் கலந்துகொண்ட சிறுவன்தான் இன்று ஒலிம்பிக் போட்டியில் இந்தியாவின் நட்சத்திரமாய் ஜொலிக்கும் ஷிவா தாபா..

அசாமில் இரண்டு கிராமங்களுக்கு இடையே கடந்த தலைமுறையில் இருந்துவந்த ஊர்ப்பகைதான் ஷிவா தாபா நமக்கு கிடைக்க முக்கிய காரணம். அசாமில் உள்ள இருபாரி பசார் கிராமத்தினருக்கும், காலா பஹாட் கிராமத்தினருக்கும் இடையே முன்பு அடிக்கடி மோதல்கள் நடைபெற்று வந்தன. இதில் அதிகம் பாதிக்கப்பட்டது இருபாரி பசார் கிராமத்து இளைஞர்கள்தான். இதற்கு முடிவுகட்ட விரும்பிய அவர்கள் பதாம் தாபா என்ற இளைஞர் தலைமையில் ஒரு கராத்தே மாஸ்டரை அணுகினார்கள். தங்கள் ஊரில் ஒரு பயிற்சி மையத்தை தொடங்குமாறு கேட்டுக்கொண்டனர்.

அந்த கராத்தே மாஸ்டரும் இருபாரி பசாரில் பயிற்சி மையத்தை தொடங்கினார். இதில் பயிற்சி பெற்ற பதாம் தாபா, உள்ளூரில் மிகப்பெரிய கராத்தே வீரரானார். தேசிய அளவிலான போட்டிகளிலும் கலந்துகொண்டார். ஆனால் அவரால் பதக்கங்களை வெல்ல முடியவில்லை. தான் கண்ட கனவுகளை எல்லாம் தன் மகன்கள் நிறைவேற்ற வேண்டும் என்று விரும்பி அவர்களை உருவாக்கினார். அவரது இரண்டு மகன்களில் ஒருவர்தான் ஷிவா தாபா.

“கராத்தேவை நான் முதலில் ஒரு தற்காப்புக் கலையாகத்தான் கற்றேன். பிறகு போட்டிகளில் கலந்துகொண்டதும், அவற்றில் பதக்கங்களை வெல்லவேண்டும் என்ற வெறி ஏற்பட்டது. என்னால் அது முடியாத நிலையில் என் மகன்களை வைத்து அந்தக் கனவை நிறைவேற்ற விரும்பினேன். கராத்தேவை விட குத்துச்சண்டையில் வாய்ப்புகள் அதிகம் என்பதால் அவர்களுக்கு அதில் பயிற்சி கொடுத்தேன்” என்கிறார் பதாம் தாபா.

சிறுவயதில் ஷிவா தாபாவுக்கு குத்துச்சண்டை மீது அதிக மோகம் இல்லை. தந்தைக்காக 7 வயது முதல் குத்துச்சண்டை கற்றுக்கொண்டாலும் தடகளம் மற்றும் கால்பந்து போட்டிகளின் மீதுதான் ஷிவா தாபாவின் கவனம் இருந்தது. இந்த நிலையில்தான் மைக் டைசனின் குத்துச்சண்டை போட்டி ஒன்றை தொலைக்காட்சியில் பார்த்தார். அவரது வேகமும் துடிப்பும், தானும் ஒரு குத்துச்சண்டை வீரனாக வேண்டும் என்ற கனவை ஷிவா தாபாவுக்குள் விதைத்தது.

அன்றிலிருந்து அதற்கான முயற்சிகளில் தீவிரமாக இறங்கினார். தினமும் காலை 3 மணிக்கு எழும் ஷிவா தாபா, 7 மணிவரை குத்துச்சண்டை பயிற்சியில் ஈடுபடுவார். அதன்பிறகு பள்ளிப் படிப்பில் கவனம் செலுத்துவார். இப்படி ஒரே நேரத்தில் கல்வியையும் குத்துச்சண்டையையும் இரு கண்களாக பாவித்து இரண்டிலும் தீவிர பயிற்சி பெற்றார். ஷிவா தாபாவைப் போலவே அவரது அண்ணன் கோவிந்த் தாபாவும் குத்துச்சண்டை பயிற்சியில் ஈடுபட்டார்.

மகன்களுக்கு சிறந்த பயிற்சியளிக்க குவாஹாட்டிக்கு இடம்பெயர்ந்த பதாம் தாபா, சொற்ப வருமானத்தில் தன் 6 குழந்தைகளை வளர்த்ததுடன், அதில் இருவருக்கு தீவிர குத்துச்சண்டை பயிற்சியும் அளித்தார். மகன்களும் ஏமாற்றவில்லை. மூத்தவர் மாநில அளவிலான போட்டிகளில் ஜெயிக்க, இளையவரான ஷிவா தாபா, ஒலிம்பிக் வரை முன்னேறினார். 2012-ம் ஆண்டு லண்டன் ஒலிம்பிக் போட்டியில் கலந்துகொண்ட இளம் இந்திய வீரர் என்று பெயர்பெற்ற அவர், அப்போது தோல்வியடைந்தாலும் இந்த ஒலிம்பிக் போட்டியில் பதக்கம் வெல்லும் கனவுடன் களம் இறங்குகிறார்.

“குத்துச்சண்டைதான் எனக்கு அடையாளத்தைக் கொடுத்தது. குத்துச்சண்டை களத்தில் நிற்கும் போது என்னை ஷிவா தாபாவா கவோ, அசாம் மாநிலத்தை சேர்ந்த வனாகவோ, வடகிழக்கு மாகா ணங்களை சேர்ந்தவனாகவோ யாரும் பார்ப்பதில்லை. நாட்டின் கவுரவத்தை நிலைநிறுத்தப் போராடும் ஒரு இந்தியனாகத்தான் பார்க்கிறார்கள். அதுவே எனக்கு பெருமை” என்கிறார் ஷிவா தாபா.

இந்த இளைஞர் ரியோ ஒலிம்பிக்கில் நமக்கு மேலும் பெருமை சேர்ப்பார் என்று நம்புவோம்.

இதுவரை சாதித்தவை

*2013-ல் ஆசிய குத்துச்சண்டை சாம்பியன்ஷிப் போட்டியில் தங்கம் வென்றுள்ளார்.

*2015-ல் நடந்த உலக அமெச்சூர் குத்துச்சண்டை சாம்பியன்ஷிப் போட்டியில் வெண்கலப் பதக்கம் வென்றுள்ளார்.

*பேன்டம்வெயிட் குத்துச்சண்டை பிரிவில் இப்போது உலகின் 3-ம் நிலை வீரராக இருக்கிறார்.

திபா கர்மாகர்: இந்தியாவின் பறக்கும் பாவை

திபா கர்மாகருக்கு 7 வயதில் பிடிக்காத மொழி ஆங்கிலம். ஆனால் அவரது தந்தையும் சாய் அமைப்பின் பளுதூக்கும் பயிற்சியாளருமான துலால் கர்மாகருக்கு தன் மூத்த மகளைப் போல திபாவும் ஆங்கிலம் படிக்கவேண்டும் என்று ஆசை. மேலும் ஒல்லியான துறுதுறுப்பான உடல்வாகை கொண்ட அவளை ஜிம்னாஸ்டிக் வீராங்கனையாக்க வேண்டும் என்றும் ஆசை.

இரண்டு ஆசைகளையும் மகளிடம் கூற அவளோ, ‘‘நான் ஜிம்னாஸ்டிக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டுமானால் என்னை ஆங்கிலம் படிக்குமாறு வற்புறுத்தக் கூடாது. நான் வங்காள மீடியத்தில்தான் படிப்பேன்’’ என்றாள். திபாவைப் பொறுத்தவரை அப்போது ஜிம்னாஸ்டிக், ஆங்கிலம் இரண்டுமே பிடிக்காது. ஆனால் ஆங்கிலத்துக்கு ஜிம்னாஸ்டிக் மேல் என்பதால் இதைத் தேர்ந்தெடுத்தாள். அப்படி ஆங்கிலத்தின் மேல் உள்ள வெறுப்பால் ஜிம்னாஸ்டிக் விளையாட்டை தேர்ந்தெடுத்த திபா கர்மாகர்தான் இன்று ஒலிம் பிக்கில் கலந்துகொள்ளும் முதல் இந்திய வீராங்கனை என்று புகழ்பெற்றுள்ளார்.

ஜிம்னாஸ்டிக்கில் இந்தியா வின் நம்பிக்கை நட்சத்திரமாக மாறியுள்ள திபா கர்மாகர் 1993-ம் ஆண்டு திரிபுராவில் உள்ள அகர்த்தலாவில் பிறந் தார். திபாவுக்கு 7 வயது இருக்கும் போது பிஷ்பேஸ்வர் நந்தி என்ற பயிற்சியாளரிடம் ஜிம்னாஸ்டிக் பயிற்சிக்காக அழைத்துச் சென்றார் அவரது தந்தை துலால். திபாவை ஏற இறங்கப் பார்த்த பயிற்சியாளர், தட்டையான அவ ளது பாதங்களைப் பார்த்ததும், ‘இவள் தேறமாட்டாள்’ என்று நினைத்தார். ஜிம்னாஸ்டிக் போட் டியில் ஒருவர் சாதிக்க வேண்டு மானால் அவரது பாதங்கள் தட்டை யாக இருக்கக் கூடாது. சற்று வளைவாக இருக்கவேண்டும்.

இந்த ஒரு காரணத்தாலேயே அந்த பெண் ஜிம்னாஸ்டிக்குக்கு சரிப்பட்டு வரமாட்டாள் என்று நினைத்த பிஷ்வேஸ்வர் நந்தி, அதை அவரது தந்தை துலால் கர்மாகரிடம் கூறினார். ஆனால் அவர் பிடிவாதமாக இருக்க திபாவுக்கு பயிற்சியளிக்க நந்தி முடிவெடுத்தார். முதல் கட்டமாக தட்டையாக உள்ள திபாவின் பாதத்தை சற்று வளைக்க, அவ ருக்கு பயிற்சி தரப்பட்டது. அது சரியான பிறகுதான் ஜிம்னாஸ்டிக் பயிற்சி ஆரம்பமானது.

முதலில் திபாவுக்கு ஜிம்னாஸ் டிக் விளையாட்டில் பெரிய அள வில் ஆர்வம் இல்லை. ஆங்கி லத்துக்கு பதில் ஜிம்னாஸ்டிக் படிக்கிறேன் என்று தந்தையிடம் வாக்கு கொடுத்ததற்காக பயிற் சிக்கு சென்றுவந்தார். ஆனால் 2007-ம் ஆண்டில் நடந்த தேசிய ஜூனியர் ஜிம்னாஸ்டிக் போட்டி யில் பதக்கம் வென்றதும் ஜிம் னாஸ்டிக் மீதான அவரது பார்வை மாறிப்போனது. ஜிம்னாஸ்டிக் தான் தனது வாழ்க்கை என்று முடிவு செய்த அவர் அதற்காக தீவிர பயிற்சியில் ஈடுபடத் தொடங்கினார்.

அதன் பிறகு ஜிம்னாஸ்டிக்கில் அவர் குவித்துள்ள பதக்கங்களின் எண்ணிக்கை 77. இதில் 67 தங்கப்பதக்கங்களும் அடங்கும். உள்ளூர் போட்டிகளில் மட்டுமே தன்னால் வெற்றிபெற முடியும் என்று நினைத்திருந்த திபா கர்மாகரின் பார்வையை விசாலப் படுத்தியவர் ஆசிஷ் குமார். 2010-ம் ஆண்டு நடந்த காமன் வெல்த் போட்டியில் அவர் ஜிம் னாஸ்டிக்கில் பதக்கம் வென்ற போது இந்திய ஜிம்னாஸ்டிக் அணியில் திபா கர்மாகரும் இருந்தார். அவரைப் போல் தானும் வெற்றிபெற முடியும் என்ற நம்பிக்கையில் அயராமல் உழைத்தவர், 2014 காமன் வெல்த் விளையாட்டுப் போட்டி யில் வால்ட் பிரிவில் வெண் கலப் பதக்கம் வென்று ஜிம்னாஸ் டிக்கில் இந்தியாவின் கொடியை மேலும் உயரமாக பறக்கவிட்டார்.

காமன்வெல்த் விளையாட்டுப் போட்டியில் கிடைத்த பதக்கம் அவரது நம்பிக்கையை மேலும் அதிகரிக்க, ஒலிம்பிக்கை நோக்கி வேக நடைபோடத் தொடங்கினார். தற்போது ஒலிம்பிக் போட்டியில் பங்கேற்க தகுதி பெற்றதுடன், சர்வதேச ஜிம்னாஸ்டிக் கூட்டமைப்பு வழங்கும், ‘உலகத் தரம்வாய்ந்த ஜிம்னாஸ்டிக் வீராங்கனை’ என்ற சான்றிதழையும் பெற்றுள்ளார்.

ஒலிம்பிக்குக்கு தகுதி பெற்றது முதல் திபாவுக்கு பாராட்டுகள் குவிகிறது. அவரது பயிற்சிக்காக மட்டும் 1.10 கோடி ரூபாயை ஒதுக்கியுள்ளது இந்திய விளையாட்டு ஆணை யம். மேற்கொண்டும் செலவு செய்யவேண்டி இருந்தால் அதை தான் ஏற்றுக்கொள்வதாக ராகுல் டிராவிட் கூறியுள்ளார். ஆனால் இதிலெல்லாம் அவர் திருப்தி யாகவில்லை. ‘‘இந்தியாவில் ஜிம் னாஸ்டிக் பயிற்சி பெறுவதற்கு 3 மையங்கள்தான் உள்ளன. இந்த விளையாட்டில் இந்தியா முன்னேற வேண்டுமானால் அந்த மையங்களின் எண்ணிக்கையை அதிகரிக்க வேண்டும்’’ என்கிறார் திபா கம்ராகர்.

விளையாட்டுகளிலேயே மிக வும் கடினமானதாக ஜிம்னாஸ்டிக் கருதப்படுகிறது. இதில் திபா அதிகம் கலந்துகொள்வது ப்ராடு னோவா வால்ட் என்னும் பிரிவில் தான். வேகமாக ஓடிவந்து ஒரு திண்டின் மீது கைகளை வைத்து உயரே எழும்பி சம்மர் சால்ட்களை அடித்தவாறே தரை யைத் தொடுவதுதான் இந்த போட்டியின் சிறப்பம்சம். சம்மர் சால்ட்களை அடித்தவாறு தரை யை நோக்கி வரும்போது மிக வும் கவனமாக இருக்கவேண்டும். கொஞ்சம் பிசகினாலும் தலையில் அடிபட வாய்ப்புள்ளது. தவறு தலாக விழுந்தால் கை, கால்கள் செயலற்று போகவும் வாய்ப்புள்ளது.

இத்தகைய கடினமான விளை யாட்டை தேர்ந்தெடுத்தது ஏன் என்ற கேள்விக்கு, ‘‘ஒவ்வொரு வெற் றிக்கு பின்னாலும் ஓர் ஆபத்து இருக் கிறது. நாம் ரிஸ்க் எடுத்து செயல் பட்டால் தான் வெற்றிகளை குவிக்கமுடியும்’’ என்கிறார் இந்தியா வின் பறக்கும் பாவை யான திபா கர்மாகர். ஜிம்னாஸ்டிக் பிரிவில் ஒலிம்பிக்கில் முதல் பதக்கம் வெல்ல திபா கர்மாகரை வாழ்த்துவோம்.

திபா கர்மாகர் இதுவரை சாதித்தவை

$ 2011 தேசிய விளையாட்டுப் போட்டியில் 5 தங்கம்.

$ 2014 காமன்வெல்த் விளையாட்டுப் போட்டியில் வெண்கலம்.

$ 2015 ஆசிய சாம்பியன்ஷிப் போட்டியில் வெண்கலம்.

Keywords: திபா கர்மாகர்: இந்தியாவின் பறக்கும் பாவை

View Comments (3)

பி.வி சிந்து

 விளையாட்டில் புகழ்பெற்ற தம்பதிகளான பி.வி.ரமணாவும், விஜயாவும் தங்கள் மகள் பி.வி சிந்துவையும் ஒரு புகழ்பெற்ற வாலிபால் விளையாட்டு வீராங்கனையாக்க விரும்பினர்.  இதற்காக சிறுவயதில் அதிகாலையில் தாங்கள் பயிற்சி பெறும் உள் விளையாட்டு அரங்குக்கு சிந்துவையும் அழைத்துச் செல்வார்கள். ஆனால் சிந்துவின் மனதில் வாலிபால் பதியவில்லை. அதே உள் விளையாட்டு அரங்கில் பக்கத்தில் சிலர் ஆடிக்கொண்டிருந்த பாட்மிண்டன்தான் அவரைக் கவர்ந்தது.

பெற்றோர்கள் வாலிபால் பயிற்சியில் ஈடுபடும் நேரத்தில் பக்கத்தில் உள்ள பாட்மிண்டன் கோர்ட்டில் பயிற்சிபெறும் வீரர்களைப் பார்த்தவாறு நிற்பார் சிந்து. நாளடையில் அவர்களுடன் நட்பை வளர்த்துக்கொண்டு தானும் பாட்மிண்டன் ஆடத் தொடங்கினார் 6 வயதான சிந்து. இதைப்பார்த்த பெற்றோர்கள் ஒரு பாட்மிண்டன் அகாடமியில் அவரைச் சேர்த்தனர்.

2001-ம் ஆண்டில் இந்திய பாட்மிண்டன் வரலாற்றில் ஒரு திருப்பம் ஏற்பட்டது. ஆல் இங்கிலாந்து ஓபன் பாட்மிண்டன் போட்டியில் இந்தியாவின் கோபிசந்த் சாம்பியன் பட்டம் வென்றார். இது பலரது கவனத்தையும் பாட்மிண்டன் பக்கம் ஈர்த்தது. அப்படி ஈர்க்கப்பட்டவர்களில் பி.வி.சிந்துவும் ஒருவர். அதுவரை பாட்மிண்டனை ஒரு பொழுதுபோக்காக கற்றுவந்த சிந்து, அன்றுமுதல்   இனி பாட்மிண்டன்தான் தனது வாழ்க்கைப் பாதை  என்று தீர்மானித்தார்.

பாட்மிண்டனில் தனது கவனம் பதிய காரணமாக இருந்த கோபிசந்திடமே பயிற்சி பெற விரும்பினார். இதைத்தொடர்ந்து சிந்துவுக்கு 10 வயதாக இருந்தபோது அவரது பெற்றோர் கோபிசந்தை அணுகினர். சிறந்த பாட்மிண்டன் வீரர் மட்டுமல்லாது புகழ்பெற்ற பயிற்சியாளராகவும் இருந்த கோபிசந்த் அப்போது சாய்னா நெவாலுக்கு பயிற்சி கொடுத்துவந்தார். அவரது பயிற்சி மையம் கச்சிபவுளி என்ற இடத்தில் அமைந்திருந்தது.

“நான் இப்போது சாய்னா நெவால் என்ற பெண்ணுக்கு தினமும் காலை 6.30 மணி முதல் பயிற்சியளித்து வருகிறேன். அதனால் அந்த நேரத்தில் பயிற்சி அளிக்க முடியாது. நீங்கள் விரும்பினால் உங்கள் மகளை காலை 4.30 மணிக்கு அழைத்து வரலாம். நான் தினமும் 2 மணிநேரம் பயிற்சி அளிக்கிறேன்” என்று கூறியுள்ளார் கோபிசந்த்.

சிந்துவின் வீடு இருப்பது செகந்திராபாதில். அங்கிருந்து கச்சி பவுளிக்கு வர அவர் 27 கிலோமீட்டர் தூரம் பயணம் செய்யவேண்டும். காலை 4.30க்கு பயிற்சிக்கு வரவேண்டுமென்றால் 3 மணிக்கே எழுந்து தயாராக வேண்டும். இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் தங்கள் மகளால் தினந்தோறும் பயிற்சிக்கு வர முடியுமா என்று சிந்துவின் பெற்றோர்கள் தயங்கினர். ஆனால் சிந்துவோ, தன்னால் முடியும் என்று துணிந்து நின்றாள். பல மாதங்கள் காலை 3 மணிக்கே எழுந்து 27 கிலோமீட்டர்கள் தூரம் பயணம் செய்து பயிற்சிக்கு வந்தார். சிந்துவின் அலைச்சலைப் பார்த்து பரிதாபப்பட்ட அவரது பெற்றோர் பின்னர் கச்சிபவுளி பகுதிக்கே தங்கள் வீட்டை மாற்றிக்கொண்டு வந்தனர். அதன் பின்னர் சிந்துவின் பயிற்சியில் மெருகு கூடியது.

கோபிசந்தின் மேற்பார்வையில் தேசிய அளவில் பல சாம்பியன் பட்டங்களை வென்ற சிந்து, சர்வதேச அளவில் கவனம் ஈர்த்தது 2011-ம் ஆண்டில்தான். பாட்மிண்டனைப் பொறுத்தவரை எல்லோரது கவனமும் சாய்னா மீதே இருக்க, 2011-ல் நடந்த காமன்வெல்த் இளைஞர் போட்டியில் தங்கப் பதக்கம் வென்று அனைவரின் கவனத்தையும் தன் பக்கம் திருப்பினார். அதே ஆண்டில் நடந்த ஆசிய ஜூனியர் சாம்பியன்ஷிப் போட்டியில் தனிப்பிரிவிலும், அணிப்பிரிவிலும் வெண்கலப் பதக்கங்களை கைப்பற்றினார். அதன் பிறகு சிந்து  திரும்பிப் பார்க்கவே இல்லை சர்வதேச போட்டிகளில் பல பதக்கங்களை வென்றுள்ள இவர் இப்போது ஒலிம்பிக் போட்டிக்கு தகுதி பெற்றுள்ளார்.

சாய்னா, சிந்து ஆகிய இரு நட்சத்திரங்களுக்கும் பயிற்சியளித்துள்ள கோபிசந்த், சாயானவுடன் சிந்துவை ஒப்பிட்டு கூறும்போது, “களத்தில் அதிரடி ஸ்மாஷ்களை அடித்து எதிராளியை திணறவைக்கும் ஆற்றல் படைத்தவர் சாய்னா. அதற்கு நேர்மாறாக அமைதியான முறையில் ஷட்டில் காக்கை பிளேசிங் செய்தே எதிராளியை சோர்வடையச் செய்வது சிந்துவின் ஸ்டைல்” என்கிறார்.

தன் குருநாதராக கோபிசந்தைக் கொண்டிருந்தாலும், சாய்னாவிடம் இருந்தும் தான் நிறைய கற்பதாக கூறுகிறார் சிந்து. சாய்னாவின் போராட்ட குணம் தனக்கு நிறைய கற்றுக்கொடுத்துள்ளது என்றும் கூறும் அதே நேரத்தில் ஒலிம்பிக்கில் பதக்கம் வெல்வதற்கான பாதையில் சாய்னா வந்தால் அவரையும் முறியடிப்பேன் என்று நம்பிக்கையுடன் கூறுகிறார்.

ஒலிம்பிக் போட்டிக்காக தீவிரமாக பயிற்சி பெற்று வரும் சிந்து, பாட்மிண்டன் பயிற்சியுடன் நீச்சல், யோகா, ஆகியவற்றையும் செய்துவருகிறார். தன் உடலை உறுதியாக வைத்துக்கொள்வதற்காக இனிப்புகளையும் சாக்லேட்களையும் தொடுவதே இல்லை என்கிறார்.  “வாலிபால் விளையாட்டுக்காக அர்ஜுனா விருது வாங்கிய என் அப்பாவும், குருநாதர் கோபிசந்தும்தான் எனக்கு உந்து சக்தியாக இருப்பவர்கள். அவர்களின் கனவை நனவாக்கவாவது நான் ஒலிம்பிக்கில் பதக்கம் வெல்வேன்”  என்று உறுதியாகச் சொல்கிறார் சிந்து. நமக்கும் அதுதானே வேண்டும்

இதுவரை சாதித்தவை

சர்வதேச பாட்மிண்டன் வீராங்கனைகள் வரிசையில் தற்போது 10-வது இடம்.

2013-ல் நடந்த உலக சாம்பியன்ஷிப் போட்டியில் வெண்கலப் பதக்கம்.

2014-ல் நடந்த உலக சாம்பியன்ஷிப் போட்டியில் வெண்கலப் பதக்கம்.

2014 ஆசிய விளையாட்டுப் போட்டியில் வெண்கலப் பதக்கம்.